Kaplica filialna w Bezku pod wezwaniem św. Anny Obecny murowany budynek kaplicy został zbudowany po 1867 roku jako cerkiew grekokatolicka. Po 1875 r. i nakazie cara likwidującym Kościół grekokatolicki w Królestwie Polskim funkcjonował jako cerkiew prawosławna, od 1886 r. jako cerkiew parafialna powstałej w Bezku parafii prawosławnej. Czynna jeszcze kilka lat po zakończeniu II wojny światowej. W latach 1958-62 jej budynek dzierżawiony jest przez kościół narodowy. W następnych latach popada w ruinę, aż zostaje na czas nieograniczony wydzierżawiony przez Kościół Katolicki. Pierwsze msze św. zaczęły się w nim odbywać w 1985 roku.

Trzeba sobie zdać sprawę z tego, że my – mieszkańcy Bezku żyjemy na wschodzie Polski, gdzie od bizantyjskiego Konstantynopola przez Ruś sięgały wpływy prawosławia i one tu na naszym terenie zapuściły dość głębokie korzenie. Dopiero za panowania króla Władysława Jagiełły w roku 1421, zapewne nieliczni wyznawcy katolicyzmu orzymali swoją rzymskokatolicką parafię w Pawłowie, czyli ówczesnym Łyszczu. W tymże roku rzymskokatolicki biskup chełmski Jan Biskupiec tworzy nową, katolicką parafię w Łyszczu do której przyłącza Siedliszcze, Bezek, dwie Mogielnice, dwie Święcice, Olchowiec i inne. Większość populacji Bezku stanowili prawosławni, ale nie należy ich utożsamiać jedynie z Rosjanami. To rozumowanie wtłoczył w umysły carat w ciągu swego 100 – letniego panowania na tych terenach (1815 -1915). Według koncepcji caratu „każdy prawosławny to ruski”, a nie zawsze tak było i wcale tak być nie musiało. Carat w ciągu 100 lat swojego panowania na naszych terenach, poprzez różne sposoby rusyfikacji, wbił w świadomość ludzi tę zasadę, ze każdy prawosławny to Rosjanin, a Polak to katolik. Prawosławie w naszej wsi nie było obcym wyznaniem ludności napływowej. Wyznawała je ludność w przeważającej części pochodzenia niepolskiego, głównie ukraińskiego, ale zamieszkująca od wieków tereny wchodzące w skład państwa polskiego. Wieś Bezek stanowiła ośrodek cerkwi parafialnej, której tradycja sięgała połowy XIV wieku, jednak jej istnienie jest bezpośrednio potwierdzone w 1462 roku. Silne centrum prawosławia być może przesądziło, że parafia łacińska nie powstała w Bezku, lecz w sąsiadującym Olchowcu. Po śmierci prawosławnego biskupa chełmskiego Sawy (imię mnisze – Sylwester) Sylwester 1471 r. na urząd ten powołany został szlachcic Hrycko Okuszkowicz z Bezku (stąd niekiedy zwany Bezkim) , który przyjął imię Herasym. Nie wiadomo, kiedy władyka Herasym zmarł, w dokumencie z 1494 roku wspominany jest jako „olim”. Ludomir Bieńkowski w „Opisie rzymskokatolickiej parafii Pawłów i greckokatolickiej Bezek w diecezji chełmskiej” podaje, według informacji zawartej w dokumencie uzupełniającym uposażenie cerkwi z 1678 roku, że cerkiew miała tutaj istnieć już od I połowy XIV wieku. Źródłowo jednak jej istnienie jest potwierdzone dopiero w latach 1503 – 1510. Za wskazówkę może służyć akt nadania jej ziemi z 3 kwietnia 1503 roku. Kiedy pierwotna cerkiew uległa ruinie, została wybudowana nowa, drewniana w 1680 roku przez cieślę Jacentego – mieszczanina lwowskiego, staraniem parocha bezokiego Eliasza Wołosowicza oraz Jana i Marianny Łowickich, dziedziców części Bezku. Pierwotna cerkiew parafialna w naszej wsi nosiła wezwanie św. Anny i św. Dymitra (tak występuje od 1503 r.). Według wizytacji w 1760 r. nosiła wezwanie św. Dymitra, a wg wizytacji w latach 1774, 1779 i 1789 – św. Anny. Wizytacja w 1793 roku wymienia obydwa wezwania. Drewnianą cerkiew tworzyły trzy części: - ołtarz (prezbiterium) - cerkiew (nawa) - prytwor (nazywany także kruchtą lub babińcem). Nad trzecim pomieszczeniem wznosiła się dzwonnica. Jest to zapisane w analizie wizytacji cerkwi 1720 – 1726. Od około połowy XVIII wieku w miejsce tradycyjnych cerkwi trójdzielnych, z dzwonnicą nad babińcem, pojawiło się nowe rozwiązanie – cerkiew trójdzielna z dzwonnicą wolnostojącą, usytuowaną w jej pobliżu, na cmentarzu przycerkiewnym. Taką cerkiew wzniesiono także w Bezku, Mogielnicy, Olchowcu, Siedliszczu i Kuliku. Około 1775 roku kasztelan bełski – Józef Komorowski ufundował w Święcicy drewnianą cerkiew filialną, w której msze odprawiał paroch bezki raz na miesiąc. Około 1793 roku w cerkwi bezokiej zostało zaprowadzone przez ówczesnego parocha ks. Jakuba Jasiewicza, Bractwo Nauki Chrześcijańskiej. Bractwo było stowarzyszeniem ludzi świeckich nastawionych na jakieś konkretne pobożne działania, jak gorący kult swego świętego patrona czy też działalność dobroczynną. W 1843 roku spaliła się stara drewniana cerkiew w Bezku i wówczas właściciele dóbr ziemskich Błażej i Dominika z Karskich Piotrkowscy oddają na jej potrzeby jedno z większych pomieszczeń pomieszczeń starym dworze. W 1760 roku w Bezku było około 240, w 1774 i 1779 – około 200 a w 1789 – 260 osób „sposobnych do spowiedzi”. W latach 1788 – 1793 przeszło na obrządek łaciński 25 osób. W 1596 roku biskupi prawosławni Rzeczypospolitej na Synodzie Synodzie Brześciu postanowili połączyć się z Kościołem rzymskokatolickim, zachowując dotychczasowy obrządek, czyli sposób odprawiania mszy świętej i udzielania sakramentów. Odtąd w Polsce jest jeden Kościół katolicki, ale w różnych obrządkach, obrządkach jego wyznawców nazywano unitami, a później grekokatolikami. Kościół prawosławny w Polsce praktycznie przestał istnieć. Prawdopodobnie od 1596 roku do unii Kościoła prawosławnego prawosławnego z Kościołem rzymskokatolickim przystąpiła również diecezja chełmska. Wieś Bezek należała do parafii w Olchowcu. Potwierdzają to badania archiwalne, które wykazały, że co najmniej w sześciu parafiach obecnego powiatu chełmskiego (chełmskiego 69 istniejących) nie było cerkwi, a mianowicie m.in. w Bezku i Olchowcu. Wiek XVII w Kościele prawosławnym i unickim nosił cechy wojny religijnej, nastąpiło rozdarcie i skłócenie. W dokumentach zachował się następujący zapis: „Prawosławni mieszkańcy wsi Bezek napadli na duchownego unickiego: wpadłszy na cmentarz gwałtownie wyżey mianowanego (duchownego), rękoma mu włosy targając, pięściami tłukąc i kyimi, zbili i skrwawili (…) zabić go umyślnie chcąc.”. Od 1867 roku do czasu likwidacji Unii w 1875 roku. Wzniesionych zostało 13 nowych cerkwi, w tym 2 murowane w Bezku i Stężycy i 11 drewnianych. W Bezku cerkiew powstała na miejscu tymczasowej kaplicy. W 1875 roku car wydał nakaz likwidacji Kościoła greckokatolickiego grekokatolickiego Królestwie Polskim i wprowadził prawosławie, a w 1896 roku powstaje w Bezku parafia prawosławna. Dziedziczka Józefa Lewandowska sprzedała w użytkowanie dla popa łąny „uroczyska przy szosie” z 15 mr lasu, 4 mr pastwisk oraz 5 mr łąk. Odejście Rosjan nastąpiło w 1915 roku, a wraz z ludnością wyjechali duchowni prawosławni. Cerkwie pustoszały. W latach trzydziestych zlikwidowano wszystkie cerkwie w okolicy, a pozostała tylko jedna, w Bezku. Większość ludności prawosławnej przeszła w gminie Siedliszcze na katolicyzm. Mieszkańców wsi Mogielnica, w większości narodowości ukraińskiej, którzy nadal pozostali prawosławni, przyłączono do parafii Bezek. Z 44 parafii prawosławnych przez I wojną światową w powiecie chełmskim pozostało w 1927 roku 8, w tym w Bezku. Formalnie mienie parafialne przeszło wówczas w przymusowy zarząd Państwa Polskiego jako własność rosyjskiego zaborcy. Dlatego też mieszkańcy Bezku byli bardzo oburzeni, kiedy 19 marca 1924 roku policja wywiozła do Siedliszcza dzwony z ich cerkwi. Nie było to działanie zgodne z prawem. Interweniował wówczas Kurii Lubelskiej i u władz państwowych. Kuria z pismem z dnia 12 IV 1924 roku nakazała zwrot dzwonów. Oddano je do Bezku pod koniec 1924 roku. Historycy ustalili, że w ramach umacniania polskiego żywiołu między Wieprzem a Bugiem, tylko od maja do lipca 1938 roku na Chełmszczyźnie i Podlasiu zniszczono 91 cerkwi, 10 kaplic i 26 domów modlitw. W ramach letnich ćwiczeń uczestniczyło w nich wojsko, ponadto policja, straż pożarna, urzędnicy państwowi, zaangażowane firmy, a nawet młodzież szkolna. Zniszczono cerkwie, z którymi emocjonalnie i duchowo związane były lokalne społeczności, wrosłe w kulturowy krajobraz tej części Rzeczpospolitej. Bardzo sceptycznie odniosła się do akcji burzenia cerkwi na Chełmszczyźnie rodzina Lechickich. Zdzisław Lechicki, który gospodarzył w Święcicy, na znak protestu wobec polityki władz sanacyjnych sanacyjnych roku 1931 złożył mandat poselski, przechodząc do działalności na niwie kościelnej. Był m.in. członkiem rady parafialnej w rzymskokatolickiej parafii Olchowiec (do której należał Bezek) i rady dekanalnej w Chełmie. Rodzina Lechickich wielką troską otaczała przekonania religijne włościan wyrobników zamieszkujących ich posiadłości ziemskie, dbając o utrzymanie cerkwi prawosławnych Święcicy, Bezku i Olchowcu. Cerkiew w Bezku była czynna jeszcze kilka lat po II wojnie światowej. W latach 1958 – 1962 budynek był dzierżawiony przez kościół narodowy. Następne lata niszczał, aż został wydzierżawiony na czas nieograniczony przez Kościół katolicki. Parafia katolicka przejęła go w stanie prawie ruiny, bez dachu i podłóg. Pierwsze msze święte zaczęły się odbywać w nim w 1985 roku, jeszcze w budynku bez okien i podłóg. Po gruntownych naprawach służy regularnym praktykom religijnym katolikom w Bezku. Należy do parafii Olchowiec, jako filia kościoła p/w. św. Małgorzaty w Olchowcu. Domy przy szosie Chełm – Lublin i od skrzyżowania do Stacji Oceny Odmian należą do parafii rzymskokatolickiej w Pawłowie. Jako przedstawicieli innych ugrupowań religijnych, zamieszkujących Bezek, należy wymienić także Świadków Jechowy. Są to 4 rodziny. Należą oni do zboru (odpowiednik parafii) Siedliszcze, gdzie mieści się Sala Królestwa (odpowiednik kościoła parafialnego). Opracowała Szkoła Podstawowa w Bezku.